#selfiesarebadforyourhealth

De Grand Canyon, een naam die in mijn ogen meer dan terecht is. De foto's doen geen recht aan het formaat van de Grand Canyon. Het is 1 mijl (1,6 km) diep op het diepste punt en 18 mijl breed op het breedste punt. Bij de uitkijkpunten is het vaak onmogelijk om de uiteinden van de canyon te zien.
Gelukkig had ik nog wat anders achter de hand, een helikoptervlucht. Hoe ontzettend gaaf was dat zeg! Het eerste stuk van de vlucht ging over bossen heen, en dan opeens vlieg je over de Grand Canyon. Dan pas krijg je in de gaten hoe ontzettend groot de Grand Canyon is. Onze piloot deed nog even Stef Stuntpiloot na, direct bij de canyon de helikopter naar beneden richten. Jup, dat was ff gillen.
Ik heb video's van de vlucht, en dat zal thuis nog even nagenieten worden.
De muziekkeuze was echter wat apart te noemen. Thunderstruck van ACDC bij het opstijgen..... Hijs fijn Stef.

Daarna kamp opgezet en de hangmat opgehangen, was binnen 2 minuten gepiept.
Daarna een wandelingetje gemaakt langs de rand van de Grand Canyon, met daarna een mooie zonsondergang. En daar begonnen de problemen. Ik wilde een selfie maken met links, en toen plopte de schouder uit de kom. Minuutje later plopte die gelukkig weer terug, maar ik heb even een paar minuten in shock gezeten daarboven.

Daarna deed het pijn, en een nood mitella gemaakt van een riem. Ik wilde slapen en wat pakken, en plop, schouder uit de kom. Dit was rond 10 uur s'avonds, en dichtsbijzijnde ziekenhuis was in Flagstaff, Arizona, 90 mijl verder. De gids, Lieneke en ik dus in de van naar Flagstaff. Een helse rit, kan het niet anders zeggen. Kon die arm nauwelijks relaxen, en de wegen waren hobbelig. De gids moest ondertussen ook 2 keer stoppen om even bij te komen. In het ziekenhuis gelukkig direct boven aan de lijst gezet. Om 4 uur s'ochtends kwam ik het ziekenhuis uit. Eerst richting een apotheek om medicijnen te halen, en daarna een hotel. De gids was kapot en terugrijden was geen optie meer.
Goedkope hotelkamer, en was direct in slaap toen ik ging liggen, een combinatie van medicijnen en vermoeidheid doet dat met je.

De volgende dag terug richting de Grand Canyon. Gelukkig was er door de groep een tentje voor me opgezet, en lagen mijn spullen er al in. Direct gaan slapen, ik was redelijk kapot, en de medicijnen die maken me drowsy.

Nu wel een veilige zonsondergang gezien bij de Grand Canyon, en die was erg mooi. Ik hoorde toen dat de Grand Canyon veel slachtoffers heeft gemaakt. Mijn schouder, de selfie stick van Amantiene is stuk en de cameralens van Ruud is stuk, zure voor hem is dat hij die lens in Moab had gekocht.
Ondertussen kwam de gids met de hastag selfiesarebadforyourhealth, en die is helaas waar. A selfie sustained injury heb ik ook voorbij horen komen.

Ik ben blij dat we straks een overnachting in Lake Havasu hebben, en daarna een hotel in LA. Dat is iets fijner dan alleen een tent waar ik me nergens aan kan vasthouden.

De groep heeft trouwens fantastisch gereageerd, en als ik hulp nodig heb dan is dat geen enkel probleem. Bij de supermarkt straks even een kratje bier maar kopen als bedankje.

Ondertussen is het 40° Celcius terwijl ik dit type, en Lake Havista wordt door de gids omschreven als 'a truly hellish place'. Het koelste wat hij in de nacht had was 31°. Vandaag en morgen zijn ook meer gericht om naar LA te komen. Na LA zijn het relaxte stukken rijden op de Pacific Highway terug naar San Francisco. En eerlijk gezegd verheug ik me meer op San Fran dan LA. Moet dan wel eerlijk zijn, ik ben een fan van San Francisco.

Dit verslag klinkt wat minder enthousiast dan de anderen, dit is niet omdat ik het niet naar mijn zin had! Ik zit volgepompt met medicijnen nog en ben voor mijn gevoel half stoned.